گواه این ادعا ، خطوط موسیقی اصیل ایرانی است که در اکتبر 2009 به عنوان اولین پرونده مستقل ایران در فهرست میراث جهانی ناملموس پونسکو به ثبت رسید.
البته این نوع موسیقی در طول دوره های تاریخی و با تغییراتی که در مرزهای سیاسی و جغرافیایی ایجاد شده ، دستخوش تغییراتی شده است. کشورهای همسایه و آسیای میانه مانند ترکیه ، یونان ، پاکستان و افغانستان و همچنین جمهوری های آذربایجان و ارمنستان نیز ریشه در این موسیقی دارند.
تأثیر موسیقی برخی از این کشورها که برای دوره ای از تاریخ بخشی از ایران بوده اند ، بر آوازهای ایرانی نیز غیرقابل انکار است. تا آنجا که در هر جهت جغرافیایی ایران ، آهنگ ها و موسیقی های اصیل ایرانی با موسیقی کشورهای همسایه مشترک است.

اما جدا از همه اینها ، باید اذعان کرد که گذشت زمان و تغییر نسل ها بروزترین موسیقی سنتی جدید و طرفداران آنها را نیز به همراه دارد. در عصر ما نباید از فراوانی بارگیری آهنگ های جدید و بارگیری آهنگ های پاپ چشم پوشی کرد ، که خود بیانگر شدت این تغییرات است.

ترانه های سنتی ایرانی همانطور که از نام آن پیداست ریشه در فرهنگ بومی و سنت های ایرانی دارد. ترانه هایی که ریشه در روح ایرانی دارند و از آنجا که با ساز قلب نواخته می شوند ، بی شک در گوش روح شنیده می شوند. موسیقی و شعر سنتی ایرانی ما ، از باربد و نکیسا گرفته تا بننان و شازریان ، با ترانه هایی آمیخته شده است که از قلب برخاسته و اساساً بر قلب می نشیند.

https://liwa.ir